Śliwa WĘGIERKA ZWYKŁA

Jedna z najstarszych odmian śliwy, znana w Europie już w XVII w. Drzewa rosną średnio silnie, tworząc wyniosłą, za młodu stożkowatą, później kulistą, równomiernie zagęszczoną koronę, wymagającą intensywnego cięcia prześwietlającego. Konary ukośnie skierowane do góry, często krzyżujące się, silnie rozgałęzione o dużej ilości krótkopędów. Drzewa i pąki dość wytrzymałe na mróz. Kwiaty rzadko uszkadzane przez wiosenne przymrozki. Owocowanie rozpoczyna średnio późno. Owocuje obficie (lepiej na glebach o dużej zawartości próchnicy i wody), corocznie. Na glebach suchych i ubogich owoce drobnieją. Kwitnie dość późno, najczęściej w drugiej dekadzie maja. Kwiaty są białozielonkawe, niewielkie. Odmiana samopylna, jednocześnie jeden z najlepszych zapylaczy dla śliw.

Owoce średniej wielkości (25-30 g), owalne lub odwrotnie jajowate, zwężające się ku dołowi, o dość długich szypułkach. Dojrzewają od połowy września do końca października. Przed zbiorem nie opadają, można je przetrzymać na drzewie. Im później zebrane - tym smaczniejsze, a pestka lepiej odchodzi od miąższu. Skórka brązowofioletowa, pokryta białawym nalotem i drobnymi brunatnymi cętkami, mocno przywiera do miąższu, który jest złotożółty, żółty lub zielonkawożółty, zwarty, chrząstkowy, średnio soczysty. Owoce dobrze znoszą transport.

Odmiana deserowa, doskonała również na przetwory (powidła i susze). Odpowiednia do wszystkich typów sadów oraz ogrodów działkowych i przydomowych.