Śliwa HERMAN

Odmiana ta będzie rosła bardzo silnie. Wytworzone przez nią korony uformują się w miarę kuliście, choć jednocześnie luźno. Będą przy tym dosyć zagęszczone, a pędy ułożą się względem przewodnika pod dużymi kątami. Pędy jednoroczne z kolei staną się bordowe od strony, od której świeci na nie słońce; ogólnie zaś będą zielone, choć pokryte bordowymi kropkami.

Herman to odmiana częściowo samopłodna, co oznacza, że obecność w pobliżu odpowiednich zapylaczy wzmocni jej plenność. Przykładowo mogą to być takie drzewa jak Amers lub Čačanska Rana.

Śliwki pochodzące od tej odmiany będą niezwykle podobne do tych zradzanych przez Ruth Gerstetter – zarówno pod względem owalnego kształtu, jak i koloru. Okażą się lepiej wybarwione – skórka będzie mocno bordowa, pokryta intensywnym fioletowoniebieskim nalotem woskowym, który z kolei z czasem znika z owoców jego niemieckiej odmiany siostrzanej. Delikatny miąższ o lekko kwaskowatym smaku będzie zaś świetnie odchodził od pestki. Za małą wadę tych śliwek można uznać jedynie ich średnią wielkość (waga średnia 32 g).

Owoce śliwy Herman mają tendencję do nierównomiernego dojrzewania i przedwczesnego opadania, tak więc powinno się nastawić na zbiór co najmniej dwukrotny. Ogólnie dojrzałość zbiorcza przypada na połowę lipca, około trzy dni później niż w wypadku Ruth Gerstetter. Gdy zerwiemy je na czas, to będą mogły poleżeć kilka dni i dobrze zniosą transport, najczęściej jednak spożywa się je bezpośrednio po oberwaniu.

Aby owoce Hermana zachwycały swoim smakiem należy uprawiać to drzewo na glebach żyznych i nawadnianych. Drzewo to okazuje się wytrzymałe na mróz, choć zdarza się, że jednoroczne pędy, które nie zdążą zdrewnieć przed nadejściem zimy, przemarzną.

Warto nadmienić, że jest odmiana polecana i do sadów towarowych, i do amatorskich. A to dlatego, że da się ją niezwykle łatwo formować, a do uzyskania wymarzonego kształtu korony nie potrzeba praktycznie w ogóle wysiłku.