Jodła syberyjska

Jodła syberyjska to okazałe drzewo o regularnym pokroju, dorastające do 30 m wysokości. W polskich ogrodach nie jest aż tak popularna jak jodła pospolita, koreańska czy kaukaska. Pień może osiągać do 50 cm średnicy. Jodła ma regularną, wąskostożkowaną koronę, z mocno zawężającym się, ostrym wierzchołkiem. Pędy są gęsto pokryte długimi (do 3,5 cm), płaskimi, niekłującymi igłami. Wierzchnia strona igieł jest jednolicie zielona, spód jest biało zielonkawy. Igły są ułożone ukośnie do przodu. Szyszki są atrakcyjne, cylindryczne, sterczące. Mają długość do 8 cm przy 2,5 cm szerokości. Przed dojrzeniem ich barwa jest niebieskawa, po dojrzeniu jasnobrązowa. Jodła syberyjska to gatunek wolnorosnący.

Jodłę syberyjską można uprawiać w miejscach słonecznych lub półcienistych. Całkowitego cienia lepiej unikać, w takich warunkach jest mniej zagęszczona, a wzrost jest słaby. Jodła syberyjska lubi podłoża żyzne, zasobne w składniki pokarmowe, umiarkowanie wilgotne o lekko kwaśnym odczynie. Toleruje słabsze typy gleb. Drzewo ze względu na syberyjskie pochodzenie wyróżnia się wysoką mrozoodpornością.

Jodła syberyjska pomimo względnie wolnego wzrostu docelowo osiąga duże rozmiary. Dlatego warto decydować się na nią w średnich i dużych ogrodach. Ze względu na wytwarzanie wąskiej korony jest ceniona jako soliter. Można również uprawiać ją grupowo w formie szpaleru. Jej zaletą jest zimotrwałość – jest ozdobna przez cały rok.