Enkiant dzwonkowaty

Pochodzi z Japonii. W Polsce krzewy spotykane w kolekcjach osiągają wysokość 1,5–2 m i mają wzniesiony, szerokokolumnowy pokrój. Liście są eliptyczne, zebrane w okółki, przeważnie na szczytach jasnobrązowych, cienkich pędów. Jesienią przed opadnięciem liście przebarwiają się na  pomarańczowo-czerwono lub tylko czerwono. Enkiant jest szczególnie dekoracyjny podczas kwitnienia, w maju i czerwcu. Liczne, dzwonkowate kwiaty, żółtawe z czerwonymi prążkami, zwisają w gronach długości 4–8 cm.

Enkiant dzwonkowaty preferuje stanowiska półcieniste, chłodne, osłonięte. Gleba pod uprawę powinna być żyzna, lekka, wilgotna o odczynie kwaśnym. Roślina ta nie znosi namiaru wody wokół korzeni, więc podłoże powinno być przepuszczalne, odpowiednio zdrenowane. Enkiant dzwonkowaty nie toleruje również naruszania płytkiego systemu korzeniowego, więc jeżeli chcemy, aby wokół znalazły się inne rośliny, to należy je posadzić jednoczenie z krzewem.

Można go też sadzić w ogródkach wrzosowiskowych w sąsiedztwie blisko spokrewnionych z nim wrzosów i wrzośców, a także hortensji, różaneczników, azalii, kalmii, różnych gatunków sosny, jałowca oraz brzóz. W ogrodach japońskich enkianty spotyka się częściej, gdyż w tego typu aranżacjach należą do podstawowego zestawu roślin krzewiastych dobrze komponujących się z różnego rodzaju bambusami. Enkiant można też posadzić w dużej donicy i wykorzystać do ozdobienia tarasu.