Klon polny

Klon polny jest niewysokim drzewem lub dużym krzewem, dorastającym do około 10 m (rzadko 15 m) wysokości. Ma krótki, często przechylony pień i zaokrągloną w zarysie, dość gęstą koronę. Wyróżnia się przede wszystkim dość małymi, dłoniasto, ale płytko klapowanymi, naprzeciwległymi ciemnozielonymi, matowymi liśćmi oraz niemal poziomo ułożonymi skrzydełkami owoców, tzw. skrzydlaków. Blaszka liścia może mieć zmienną formę, ale przeważnie składa się z 3-5 klap. Cechą rozpoznawczą klona polnego jest także wydzielanie przez ogonki liściowe soku mlecznego. Liście klonu polnego rozwijają się pod koniec kwietnia, najczęściej równolegle z drobnymi, żółtawymi kwiatami, które zebrane są po około 10 sztuk we wzniesione, owłosione kwiatostany. Jesienią liście klonu polnego ładnie się przebarwiają się na jasnożółto.

Gatunek mało wymagający, odporny na trudne warunki, dobrze znosi suszę, odporny na choroby i szkodniki. Rośnie zarówno na stanowiskach słonecznych, jak i zacienionych.

Jest głównie drzewem polnym, ale występuje też w lasach mieszanych z dużą ilością krzewów. Bardzo dobrze rośnie w warunkach miejskich, polecany jest nawet dla okręgów przemysłowych. Nie osiąga takich rozmiarów, jak klon pospolity i jawor; rośnie powoli, często krzaczasto; nadaje się do obsadzania ulic, jak również na wyższe, cięte żywopłoty.